Nostalgie of jeugdsentiment.
Als kind ging ik van kleins af aan samen met mijn ouders, mijn broer en zus op vakantie naar Frankrijk. Meestal al rondtrekkend van camping naar camping, met voorkeur voor de kleinere, eenvoudige campings. Niet over de tolwegen, deze bestonden nog amper, maar over de Route National en andere binnenwegen. Regelmatig pauzerend, met niet alleen voor ons versnaperingen maar ook zorg voor de auto; de motorkap open en afkoelen maar. Gewapend tegen de zon zonder airco, met handdoeken vastgeklemd tussen het portier en het raam, met zijn drieën op de met rood nep leer beklede achterbank, voel ik mijn dijbenen nog vastgeplakt zitten. Aankomend op een camping, de tentjes opzetten en zwemmen. Soms in een zwembad, maar meestal lekker in een rivier of in een meer. Als peuter, kleuter, tiener en puber heb ik door de jaren heen vele uithoeken van Frankrijk ontdekt en heb ik mij daar thuis gevoeld.
Gedurende mijn studietijd, die nogal lang geduurd heeft, (van mijn 17de tot mijn 28ste) ben ik slechts één keer op vakantie in Frankrijk geweest. Heerlijk toerend op mijn motor: Mijn enige hobby die ik sinds mijn studietijd nog steeds beoefen. Voor de rest ben ik vooral veel ‘vreemd’ gegaan. Joegoslavië, voor de jeugdigen onder ons, Slovenië, Kroatië, Bosnië, Herzegovina, Montenegro, Servië en Macedonië. Was het vroeger dan toch allemaal eenvoudiger?
Meerdere keren heb ik de geneugten geproefd van Zweden en Noorwegen. Na het vreemdgaan kwam de afkoelingsperiode: Trouwen, kinderen, carrière maken en wederom met het gezin op vakantie naar Frankrijk. Dat wat ik als kind leuk vond, bleken mijn kinderen ook leuk te vinden. Lekker zwemmen in de rivier, van de rotsen of bruggen afspringen in het water, vuurtje stoken op de kiezelstenen in de rivierbedding en nog zoveel meer dat je allemaal kunt en mag doen in dat heerlijke Frankrijk.
Het heden, de reden en de toekomst.
Het harde werken en carrière maken begint zijn tol te eisen. Wil ik dit allemaal nog wel? Diep in mij verlang ik naar iets anders. Ik wil niet meer op kantoor werken, ik wil die stress niet meer hebben. Ik wil weer kunnen proeven, ruiken, voelen en luisteren.
Na een korte studie NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) in de volksmond ook wel genoemd Niet Langer Partner (wat voor mij in ieder geval ook van toepassing was) en diverse trainingen in zelfontwikkeling, is het in mijzelf gaan borrelen. Met deze manier van leven en werken maak ik mijzelf niet langer gelukkig.
Toeval bestaat niet: Ik kom Monique tegen, de vrouw van mijn leven. Zij begrijpt mij niet alleen, ze herkent het, zij voelt het bij haar van binnen ook. Wij gaan eindelijk samen ons gevoel volgen. Alleen al de gedachte hieraan maakt mij blij: We gaan plannen bedenken. Het zal op ons pad gaan komen, maar eerst moeten wij wel de juiste richting inslaan, de weg naar dat pad weten te vinden. Beetje bij beetje komen wij in de richting waar ons pad zal gaan beginnen en dan komen wij aan op Le Soustran. Onze harten slaan over, de traantjes vloeien, de navigatie kan weg, hier begint ons nieuwe pad. Gelukkig kunnen de huidige eigenaren ons helemaal volgen en gunnen zij ons dit pad. Dit jaar vanaf 1 september mogen wij ons de eigenaar van Le Soustran noemen.
En al die paden die ik voorheen gelopen heb, ben ik dankbaar, zij hebben mij gebracht waar ik nu hoor te zijn. Ook die vele studentenjaren gaan mij weer van pas komen. Mijn studie werktuigbouwkunde gebruik ik om op de camping een weerbarstige tractor te repareren, of een warmwaterinstallatie te vernieuwen. Ik heb gelukkig twee rechterhanden. De belasting indienen of de boekhouding bijhouden, met bedrijfseconomie en een controller opleiding zal dit best goed komen.
Eerlijk is eerlijk: Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van mijn huidige werk en werkgever. Als Finance Manager bij Alltech Coppens heb ik gevonden wat ik lang in mijn werk zocht, een fijne baan, fantastische collega’s en een werkgever waar het ook om mensen draait. En juist dat laatste geldt zeker ook voor Le Soustran. Al die Jaren, onder Peter en Marijke, heeft het gedraaid om de mensen, de komende Jaren zal dat zeker niet gaan veranderen.
Alltech Coppens maakt het beste visvoer dat er is, laat Le Soustran nou aan het prachtige Lac du Triouzoune liggen, een visparadijs voor liefhebbers, toeval bestaat niet, of toch wel…
Tot ziens op Le Soustran, Bas Leenaerts.