|
Af en toe nemen we zelf een dagje vrij en gaan we erop uit. Want ook wij hebben nog lang niet alle mooie plekjes bezocht die de Haute-Corrèze te bieden heeft. Zo kwamen we, na het bezoeken van de eerste kerstmarkt dit jaar, heerlijk kneuterig overigens in een gymzaal van een dorpje in de buurt, terecht bij een voor ons nog onbekende cascade genaamd Saut Sali. We parkeerden de auto op een goed geasfalteerde parkeerplaats en volgden het bordje Cascade du Saut Sali. Iemand had daar heel klein opgeschreven 'Chemin assez difficile et dangereux'.
Oftewel met gevaar voor eigen leven daalden we af. Een behoorlijk lang pad naar beneden, redelijk goed begaanbaar. We hadden natuurlijk wel in ons achterhoofd, alles wat we dalen, moeten we straks weer omhoog. Na een half uurtje stonden we langs de rivier. Schitterend.
Een bord vastgemaakt op een boom wees ons naar rechts richting de waterval. Er stond een halve P op het bord, iemand had het streepje onder de P verwijdert, het was nu een D. Wij dachten dus dat het een rondwandeling zou zijn .. wij dachten, we volgen die P en we komen weer terug bij de Parking. Na een klein kwartiertje zagen we de waterval.
Wauw wat een prachtige waterval. Eén van de mooiste hier in de omgeving. We genoten en maakten wat foto's. Via 2 bruggetjes, eentje naar een 'eilandje' en eentje weer naar het vastenland, kwamen we aan de overkant. We stonden voor een uitdaging. Een behoorlijk stijle wand vol losse keien zou dan het pad moeten zijn. Dus we begonnen voorzichtig te klimmen. We waren met zijn viertjes op pad, dus extra voorzichtig dat bij het, per ongeluk, raken van een losse kei, er geen keienlawine zou ontstaan en zo 1 van ons van de helling af zou vegen. Een eindje verder vonden we het pad. Eigenlijk meer een smal paadje tussen groen door. Omgevallen bomen ontwijkend, klimmend en klauterend, gingen we verder omhoog.
Een prachtig zicht op de waterval vanaf boven liet ons vermoeden dat we al best hoog zaten. Het pad werd smaller, maar gek genoeg stond er wel ineens een stok, duidelijk gepland, waar een bordje op had gezeten, midden op het pad. Dus conlusie, we zaten goed. De twijfel begon toch wel toe te slaan, want dit was bijna niet te doen, gaan we echt goed? Eén van ons nam het voortouw en klom nog wat hoger om te kijken of er nog een pad te vinden zou zijn. De ander keek op googlemaps (gelukkig was er wel satelietverbinding) en wat bleek, we liepen steeds verder van die parking af. Er bleek ook geen pad meer te vinden verderop.
Tijd voor overleg, wat doen we, naar beneden is bijna niet te doen, daar omhoog al handen-en voetenwerk was. Maar ja, eigenlijk ook geen andere optie. De keuze was genomen en we daalden weer af. Op de billen, met behulp van stokken, met behulp van elkaar en al wat de natuur ons te bieden had om ons aan vast te grijpen. Stukje bij beetje, tot we weer bij de bruggetjes waren. Jeetje wat een avontuur. Achteraf natuurlijk best grappig en maar niet nadenken over wat er had kunnen gebeuren, want we hadden totaal geen telefoonbereik daar. We liepen terug en besloten voordat we aan de grote klim, terug naar de Parking, begonnen, die P (of wel D) helemaal weg te krassen met behulp van een steen.
Moe en toch ook voldaan kwamen we na dit avontuur vol met hoogtemeters weer veilig terug bij de auto. Gelukkig hadden we water in de auto (we waren gaan wandelen zonder rugzak met water). Dit gebruiken we meteen als les, vertrek nooit voor een wandeling zonder een rugzak met water en een snack. Je weet nooit van te voren hoe het gaat verlopen. Zeker niet in gebieden die je niet kent. Eind goed al goed en weer een avontuur rijker.
Klik op de fotos en er opent een filmpje met de foto's. |
